Magia rodziny Madrigal ponownie zostaje zagrożona...

   "Wszyscy ludzie z zewnątrz są tacy sami" to zdanie obijało się w głowie Bruno przez cały dzień. Ledwo mógł skupić się na pomocy mieszkańcom w sprzątaniu po fieście. Impreza trwała do bladego świtu. Jeszcze przy kilku niewielkich stołach przesiadywali mocno napojeni mężczyźni i podśpiewywali coś do siebie, ciągnąc ostatnie łyki z butelek. Mieszkańcy powoli ogarniali cały bałagan. Zamiatali ulice z pozostałości po konfetti i piniatach. Ostrożnie zdejmowali kolorowe girlandy, wycierali okna z barwnych pyłków, składali pozostałości po straganach. Na głównym placu powoli zbierane były wszystkie stoły, systematycznie przerzucane na wozy zaprzęgnięte w osły. Ostrożnie i powoli oddalały się do poszczególnych domów i stodół. Dziewczęta energicznie zbierały pozostałe naczynia, mając przy tym sporo zabawy. Niezastąpiona Luisa podnosiła po dwie ławy i wrzucała na wozy. Julieta i Pepa pilnowały, by wszystko zostało bezpiecznie i dokładnie zapakowane. Nie obyło się bez małego deszczu i piorunów. Agustin i Felix również starali się pomagać, przenosząc co większe skrzynie. Wyraźnie zauważyli, że coś gryzie ich szwagra. Felix jako pierwszy zaczepił go.

- Coś ty taki ponury? Nie wyspany? - rzucił żartobliwie, szturchając go łokciem. - Za dużo wrażeń miałeś wczoraj?

   Bruno podniósł nieco nieprzytomne spojrzenie na niego.

- Nie, skąd. Wszystko gra – burknął, powracając do dźwigania jednego z glinianych wazonów.

- Daj spokój, stary. Przecież wyraźnie widać, że błądzisz myślami gdzie indziej – ciągnął dalej.

- Nad czym się tak zastanawiasz? - dołączył Agustin.

- Nad niczym konkretnym – Bruno machnął wolną ręką, nieco zachwiał się i szybko chwycił wazon od spodu. - Wracajmy lepiej do roboty, jeszcze sporo pracy przed nami.

   Wyraźnie dawał im znać, że nie chce rozmawiać. Nie miał na to ochoty. Jego ściągnięte brwi i sroga mina mówiły jedno – Dajcie mi spokój. Mężczyźni spojrzeli na siebie, następnie odprowadzili go wzrokiem do jednego z wozów. Gdy tylko dziewczęta nie były czymś zajęte, miały ochotę wypytać Tio Bruno o wczorajsze romantyczne spotkanie. Ale gdy chciały do niego się zbliżyć, Felix już z daleka pokazał im, że to nie najlepszy pomysł. Mirabel i Isabel spojrzały nieco zaskoczone na niego, następnie z daleka zlustrowały wuja. Nie było w nim tej swobody i radości, jak zazwyczaj. Normalnie w takiej sytuacji energicznie i niemal z podskokami robiłby swoje, będąc dosłownie wszędzie. Dzisiaj natomiast sprawiał wrażenie, jakby był tutaj za karę. Po prostu wykonywał swoje zadanie i tyle. Siostry spojrzały po sobie i domyśliły się, że stało się coś złego. Mirabel nie mogła odpuścić, martwiła się o niego. Byli bardzo zżyci ze sobą i chciała mu pomóc. Podeszła do niego ostrożnie, pomagając załadować ostatnie skrzynie. Bruno uniósł z nią pakunek i postawił na skrzypiącym wozie. Nie zabierając rąk z ładunku spojrzał na Mirabel. W jego oczach był smutek i rozczarowanie.

- Co się stało? - zapytała cicho.

- Ech... - westchnął ciężko, przymykając oczy.

   Mirabel potrafiła czytać w nim jak w otwartej księdze. Zbyt dobrze się znali. Doskonale wiedział, że ukrywanie przed nią czegokolwiek byłoby trudne. Ufał jej i wiedział, że dziewczyna chce jedynie mu pomóc. Nie mógł tego powiedzieć chłopakom, ale z nią musiał się podzielić.

- Wszyscy ludzie z zewnątrz są tacy sami – powiedział na głos to, co obijało się echem w jego głowie.

- Chodzi o Wiktorię?

- Nie zależało jej na poznaniu mnie. Chciała tylko mojego daru – wyjaśnił krótko, odchodząc od wozu.

- Strasznie mi przykro – Mirabel poczuła się winna tej sytuacji. - Naprawdę myślałam, że jest miłą osobą.

- Była miła – rzucił. - Jednak odniosłem wrażenie, że tylko po to, by dostać, co chce.

- Rozumiem, że poprosiła Cię o wizję – wywnioskowała.

- Tak.

- A dlaczego?

- Nie wiem – zastanowił się. - Bo było to dla niej ważne, bo musiała wiedzieć, co ją spotka. Nieważne. Zależy jej tylko na tym, by zdobyć moją wizję. Może i wysłuchałbym jej dalej, gdyby nie zagroziła, że i tak weźmie, co chce – spojrzał na Mirabel z obawą.

- Sądzisz, że byłaby w stanie coś takiego zrobić? - zdziwiła się.

- A bo ja wiem – wzruszył ramionami. - Ale zabrzmiało to bardzo poważnie. Wątpię, by mogła nam zagrozić. Stwierdziła, że nie chce nas skrzywdzić – zaśmiał się szyderczo. - Ale jej słowa... jej wyjaśnienia i czyny... Nie wiem co mam myśleć. Jedno natomiast wiem, Wiktoria z pewnością jest niebezpieczną osobą. Nie chciałbym, byś jej szukała i wypytywała o te sprawy – poprosił, choć bardziej brzmiało to jak rozkaz.

- Może zrozumiałeś coś źle? Dałeś jej wyjaśnić dokładniej, o co jej chodzi?

- Nie było takiej potrzeby. Nie uszanowała mojej decyzji. Mam nadzieję, że Ty ją uszanujesz – warknął na nią, co nigdy wcześniej się nie zdarzało.

- Dobrze, Tio. Nie będę jej szukać i obiecuję, że nikogo też o to nie poproszę – powiedziała z ręką na sercu.

- Dziękuję, Mirabel.

- Nadal nie rozumiem – kontynuowała rozmowę, podnosząc z nim kolejny pakunek. - Miałam wrażenie, że jest przyjazną osobą.

- Ja też.

- Znaczy, nie chodzi mi o jej zachowanie i to, co mówiła. Odniosłam wrażenie, jakby czułam gdzieś w środku, że jest to osoba dobra. Nie umiem tego wyjaśnić, ale niemal od pierwszej chwili wiedziałam, że nie byłaby w stanie skrzywdzić nikogo.

- Ludzie potrafią ukrywać swoje prawdziwe ja – rzucił. - Może jej udało się zwieść również i Ciebie.

- Nie. To nie to – zamyśliła się, prawie wypuszczając z rąk pakunek.

   Bruno szybko zareagował i podniósł go wyżej, wrzucając na ostatni wóz. Mirabel zachwiała się i jakby ocknęła. Spojrzała na niego pytająco. Bruno uśmiechnął się niezręcznie.

- Nie rozmawiajmy już o tym – stwierdził po chwili. - To nie ma teraz znaczenia.

- W porządku – odpowiedziała mu ciepło.

- Dziękuję za rozmowę.

- Wiesz, że na mnie zawsze możesz liczyć – szturchnęła go z rozbawieniem.

   Mężczyzna zaśmiał się. Mirabel wiedziała, jak poprawić jego nastrój. W tym była najlepsza. Wzięła go pod rękę i oboje w o wiele lepszych nastrojach skierowali się w stronę Casity. Między dwoma budynkami, gdzieś w ciemniejszej uliczce, Wiktoria przyglądała się im. Odprowadziła wzrokiem każdego w górę doliny. Bała się. Konfrontacja z całą rodziną była bardzo ryzykowna, ale konieczna. Tym razem nie mogła pozwolić sobie na błąd i musiała ujawnić swoje umiejętności. Przez głowę przeleciała jej myśl, że może gdyby powiedziała Bruno prawdę to spojrzałby na nią inaczej. Zerknęła na swoje przedramiona. W końcu była taka, jak oni – choć nie do końca właściwie. Mętlik wewnątrz był coraz większy. Obawy zwiększały się. Ale nie mogła zawrócić. Musiała zdobyć jego wizję. Nie chciała nikogo skrzywdzić, nie chciała pokazać się z tej złej strony. Może da radę porozmawiać z innymi, przedstawić się, wyjaśnić wszystko. Nie wiedziała co ma robić. Zacisnęła dłonie w pięści.

„Ogarnij się” rzuciła w głowie. „Już to robiłaś. Teraz nie będzie inaczej” Cofnęła się kilka kroków i oddaliła z miejsca infiltracji.

Uwaga: Ze względu na ograniczenia blogowej notki do określonej ilości znaków (64000) większe rozdziały będą dzielone na dwa. Więc takich, jak ten, będzie więcej. Co więcej dziwna konfiguracja notek sprawia, że mogą się one różnić nieco stylem, za co przepraszam.

Pozdrawiam

   Bruno siedział z głową podpartą ręką i z lekko skwaszoną miną przyglądał się rozweselonemu tłumowi na placu. Ludzie tańczyli, śmiali się, dobrze bawili. Wydawał się nieobecny.

- Czy to miejsce jest wolne? - usłyszał jakby przez przypadek.

- Tak, tak. Proszę, zapraszam... – odparł beznamiętnie, lekko obracając głowę w stronę dobiegającego pytania.

   Ściągnął brwi. Zauważył, że stoi przy nim jakaś kobieta. Bez zmiany pozycji próbował podnieść wzrok, jednak było to niewykonalne. Gwałtownie się wyprostował i uniósł głowę. Wiktoria stała z delikatnym uśmiechem na twarzy, czekając na jego reakcję. Bruno wydawał się jakby zamrożony. Z pół otwartymi ustami przyglądał się kobiecie. Uniósł rękę i wziął głęboki wdech, chcą coś powiedzieć, jednak nagle wypuścił nabrane powietrze i niemal jak nieumarły, sztywno obrócił się na ławie, siadając przodem do stołu. Wiktoria była lekko zdezorientowana.

- Twoje siostrzenice poprosiły mnie, bym tu przyszła – oznajmiła.

- Domyślam się – odparł, nadal będąc skamieniałym.

- Przeprasza. Jeśli nie masz ochoty na towarzystwo, to sobie pójdę.

- Nie, nie! - powstrzymał ją nagle. - W porządku, wszystko gra. Po prostu nieco się zdziwiłem, że tu jesteś. Znaczy... wiedziałem, że dziewczyny postanowił Cię odnaleźć, ale szczerze to wątpiłem w to, że im się uda. Znaczy... miałem nadzieję, że im się nie uda – zaczął wyjaśniać. - Ale nie chodzi tu o Ciebie, tylko o mnie. Nie nadaję się na towarzystwo jakoś specjalnie – zaśmiał się.

   Wiktorię nieco bawiło to, jak niezręcznie próbował się wytłumaczyć z zaistniałej sytuacji. Gestykulował i uśmiechał się, co chwilę spoglądał na nią i ponownie uciekał gdzieś wzrokiem. Był uroczy. Kobieta dyskretnie obejrzała się za siebie, gdzie nieudolnie ukrywały się Mirabel i Isabela. Dziewczyny pokazały jej kciuki w górę, zachęcając ją. Wiktoria nieco skrzywiła się i przewróciła oczami. Ponownie zerknęła na Bruno.

- Nie przedstawiłam się – przerwała jego pokrętny monolog.

   Mężczyzna opuścił dłonie na stół i zerknął na nią niczym mały szczeniak. Usiadła obok niego na ławie i przyjaźnie spojrzała mu w oczy.

- Wiktoria – wyciągnęła rękę w jego stronę. - Miło mi.

   Bruno uśmiechnął się i zrobił to samo.

"Idealnie" pomyślała.

   Jednak nie udało im się chwycić za dłonie, gdyż nagle spod stołu wyskoczył do nich szczur i stanął między nimi. Wiktoria gwałtownie cofnęła dłoń, chroniąc przed ugryzieniem. Zwierzak wyraźnie nie był zadowolony z jej obecności. Prychał i syczał na nią. Bruno też zaskoczyło zachowanie szczura.

- Ej mały, co się stało? - powiedział do pupila, chwytając go w dłonie. - Wybacz, ale zazwyczaj moje szczury są milutkie. Nigdy się tak nie zachowywały.

- Twoje szczury? - skrzywiła się nieco.

- Tak. Jakoś tak łatwo mi nawiązać z nimi kontakt – wyjaśnił. - Wiesz, szczury nie mówią Ci, jaki jesteś zły i w ogóle.

   Zerkając na Wiktorię zauważył, że rozmowa o szczurach nie jest chyba tym, co powinien robić.

- Antonio! - zawołał siostrzeńca. - Mógłbyś proszę opanować go? Jest jakiś taki... niemiły.

- Przepraszam, Tio Bruno – rzucił chłopiec, podbiegając w towarzystwie zwierzaków. - Nie wiem, co mu się stało. Tak nagle uciekł ode mnie. Choć malutki – próbował chwycić szczura, jednak ten warknął i zaczął coś popiskiwać do niego.

   Oboje patrzyli na wymianę zdań Antonio i szczura. Po chwili spojrzeli po sobie.

- Mówi, że nie chce iść. Że powinien tu zostać i chronić Cię przed nią – wskazał na zaskoczoną Wiktorię. - O cześć! Wyjaśnił, że czuje, że ma ona złe zamiary.

"Ty chyba żartujesz" pomyślała Wiktoria. "Szczur wiedział, co ona planuje? To chyba niemożliwe"

- Okej... - powiedział powoli Bruno. - Ale wiesz, że jestem dużym chłopcem i nie potrzebuję ochrony w postaci... szczura.

- Powiedział, że jak na dużego chłopca to masz bardzo dziwne hobby, by po nocach... - zaczął Antonio po kilku piskach zwierzaka.

- Dobra, dobra, już! - Bruno szybko chwycił go i zakrył mu usta. - Niech zostanie.

- Ok – rzucił Antonio. - Pa.

   Chłopiec odwrócił się i razem ze swoimi zwierzakami podążył na brzeg placu.

- Hehehe, dzieci – zaśmiał się mężczyzna. - Ta ich wyobraźnia.

- Ta... - uśmiechnęła się Wiktoria. - Wyobraźnia...

   Bruno poczuł, że się rumieni. Było mu niezręcznie, więc odwrócił się od niej. Szczur na jego lewym ramieniu syknął coś. Mężczyzna pogłaskał go w zamyśleniu. Chwilę siedzieli w ciszy. Przyglądali się przechodzącym po placu tłumie. Im dłużej to robili, tym niezręczniej było im siedzieć obok siebie, jednak żadne z nich nie oddaliło się. Wiktoria potarła dłonie o siebie. Bruno kątem oka zerknął na jej gest. Zauważył na kostkach zadrapania i zagojone rany. Widać było, że wiele przeszła.

- Może chciałabyś coś zjeść? - zapytał po chwili namysłu.

   Wiktoria spojrzała na niego nieco zdziwiona.

- Nie, dziękuję – uśmiechnęła się. - Posmakowałam już tutejszych potraw.

- Ale nie tego, co robi moja siostra – wyjaśnił. - Posiada dar uleczania za pomocą jedzenia. Z pewnością mogłaby Ci pomóc na to – wskazał jej dłonie.

- To? To stare rany. Nie przeszkadzają mi.

- Ale gdyby mogło ich nie być? Rozumiem, że są zapewne wspomnieniem czegoś, przez co przeszłaś. Ale czy nie warto się ich pozbyć i nie myśleć więcej o przeszłości?

- To... bardzo mądrze powiedziane. A Ty o swojej przeszłości nie myślisz? - rzuciła jakby bez kontroli.

- Ja? - Bruno mocno zaskoczyło to pytanie. 

- Przepraszam, nie miałam zamiaru Cię urazić - Wiktoria się wzdrygnęła. - Po prostu... dziewczyny wspomniały o tym, że nie zawsze było w Twoim życiu kolorowo. Życie z ponurą przeszłością nie jest łatwe. Coś o tym wiem – uciekła wzrokiem na bok.

   Bruno dostrzegł na jej twarzy smutek. Wyraźnie czymś się martwiła. Zdał sobie sprawę, że są podobni do siebie i, choć bycie terapeutą nie jest jego zdolnością, chciał jej pomóc. Wstał i wyciągnął do niej rękę. Wiktoria zerknęła na niego, uśmiechnęła się nieznacznie i wyprostowała. Niestety nie zdołała chwycić jego dłoni. Szczur od razu zbiegł z ramienia, nie pozwalając kobiecie go chwycić. Oboje zerknęli na zwierzaka, później na siebie i zaśmiali się rozbawieni. Wiktoria wstała sama i podążyła za nim, pilnując by nie być zbyt blisko i uchronić się przed obrońcą.

   Julieta stała przy jednym z palenisk. W rękach obrabiała ciasto z mąki kukurydzianej. Niewielką kulkę obróciła trzy razy w dłoniach, spłaszczyła i położyła na gorącej płycie. Po chwili obróciła placek na drugą stronę. Nie wyglądał inaczej, niż każdy inny arepas. Podała go dzieciom, które z uśmiechem od razu zaczęły się wgryzać w placek i pobiegły gdzieś w dal. Kobieta podniosła wzrok i spojrzała na swego brata.

- Bruno – uśmiechnęła się. - Jak się bawisz?

- Dobrze. Czy masz jeszcze swoje aperas?

- Zrobiłeś sobie coś? - zażartowała.

- Nie. Nie dla mnie. Dla mojej znajomej – skinął na podchodzącą Wiktorię.

- Znajomej? - Julieta musiała powtórzyć, by wierzyć w to, co usłyszała. - Poznałeś kogoś?

- Daj spokój, to tylko znajoma. Nie spłosz jej – ściszył nieco głos.

- Dobrze już dobrze – mrugnęła do niego i spojrzała na Wiktorię. - Witaj.

- Dobry wieczór – odpowiedziała jej.

- Widzę, że mój brat w końcu zdołał się do którejś odezwać – powiedziała uprzejmie, nie mogła się powstrzymać.

- Julieta! Czy ja przed chwilą o coś nie prosiłem? - Bruno poczuł się niezręcznie.

- Nic nie szkodzi – uśmiechnęła się. - Jestem Wiktoria.

- Miło mi. Julieta. Prosiłeś mnie o aperas – skierowała się do brata.

- Tak, dla niej.

- Proszę bardzo. Na pewno poczujesz się po tym lepiej – Julieta podała jej placek kukurydziany.

   Wiktoria spojrzała na niego nieco podejrzliwie. Leczenie jedzeniem to dość dziwna zdolność, ale jakby nie patrzeć, gdyby miała taką moc to byłoby coś. Uniosła brwi z niedowierzaniem i wzięła kęs. Gdy przełknęła poczuła dziwne ciepło, zrobiło się jej przyjemnie. W miejscach ran skóra regenerowała się błyskawicznie. Obejrzała swoje dłonie. Wszystkie zadrapania zniknęły. Nie mogła w to uwierzyć.

- To niesamowite! - powiedziała po drugim kęsie. - I jest w stanie uleczyć wszystkie rany? - przejechała dłonią po swoim ciele.

   Zatrzymała się nagle i spojrzała to na Bruno, to na Julietę. Ich pytający wzrok sprawił, że poczuła się głupio. Zabrała dłoń z koszuli i chwyciła nią trzymany w drugiej ręce placek.

- Owszem, uleczy każde rany, zadrapania i złamania – Julieta przerwała ciszę, odpowiadając z uśmiechem. - Proszę, weź drugi. Poza leczeniem jest też pyszny.

- Dziękuję – rzuciła Wiktoria.

   Bruno też poczęstował się aperas. Oboje odeszli kawałek od gorącej płyty. Niemal jednocześnie spojrzeli na tłum, na tańczących ludzi, na cały ten harmider. Żadne z nich nie czuło potrzeby i chęci, by dołączyć do nich.

- To... może spacer? - rzucił nieśmiało Bruno.

- Tak... spacer będzie dobry – Wiktoria uśmiechnęła się czarująco.

   Na obrzeżach miasta muzyka i kolorowe światła nie zniknęły, ale było spokojniej. Bruno pokazywał jej w oddali góry, opowiadając o różnych rzeczach, które miały miejsce w Encanto przez ostatnie miesiące. Wiktoria również mówiła o swoich podróżach i co widziała w trakcie. Jednak w przeciwieństwie do niego, musiała uważać i ukrywać wiele faktów. Nie mogła się ujawnić. Mimo wszystko nie było to takie proste, jak sobie wyobrażała. Bruno był uprzejmym, czarującym człowiekiem, a jego niezręczność i zakłopotanie tylko dodawała mu uroku. Dobrze się jej rozmawiało z nim i odnosiła wrażenie, że on też raduje się z jej obecności. Bruno nigdy nie miał nikogo, z kim mógł porozmawiać o wszystkim. Nie krępowała go, mógł zachowywać się po swojemu. Czuł, że to może być osoba, z którą zdoła nawiązać kontakt. Jednak Wiktoria wahała się. Nie mogła pozwolić sobie na pomyłkę, na zawrócenie sobie w głowie. Miała swój cel i musiała go zrealizować. Ale czy Bruno się zgodzi? Czy będzie chciał jej pomóc? Czy zajrzy dla niej w przyszłość?

- Posłuchaj, chciałam Cię o coś poprosić – przerwała mu kolejną opowieść.

- Tak?

- Chodzi mi... chodzi mi o Twój dar... - oznajmiła najdelikatniej, jak tylko mogła.

   Bruno zatrzymał się. Jego twarz z rozbawionej i szczęśliwej zmieniła się w pochmurną i poważną. Wiktoria wiedziała, że dalsza część rozmowy nie będzie zbyt miła, dla żadnego z nich. Spojrzała na niego ze strachem. Wzięła głęboki wdech.

- Przybywał do Encanto nie bez powodu. Nie chodziło mi o krainę pokoju i magii – zaczęła ostrożnie wyjaśniać. - Od pewnego czasu mam... wiele pytań i wiele wątpliwości co do tego, po co tu jestem i po co mam... - spojrzała na niego, jego wyraz twarzy nie zmienił się na chwilę, więc kontynuowała dalej. - W pewnym momencie podróży usłyszałam o człowieku, który potrafi zobaczyć przyszłość. Ujrzałam w tym swoją szansę, na dowiedzenie się wszystkiego, czego chcę. Musiałam tu przybyć i musiałam Cię odnaleźć. Nie sądziłam jednak, że stanie się to w takich okolicznościach...

   Wiktoria opowiadała spokojnie, niemal nie spoglądając na niego. Obawiała się jego reakcji, wiedziała jak może się zachować. Znając opowieści o jego przeszłości zdawała sobie sprawę, że prosi o niemożliwe, ale musiała spróbować. Bruno stał niewzruszony, czekając na koniec jej wyjaśnień. Szczur na jej ramieniu kręcił nosem z zainteresowaniem, jakby rozumiał o czym mówi. Gdy Wiktoria skończyła, mężczyzna zerknął na zwierzaka.

- To dlatego próbowałeś mnie chronić – stwierdził, następnie zerknął na Wiktorię. - Ja nie korzystam z daru, wybacz. Nie mogę dać Ci wizji – uniósł dłoń w geście wstrzymania.

- Ale... rozumiem, że czasem to co widzisz jest złe dla ludzi. Wiem, że ludzie zazwyczaj chcą dowiedzieć się dobrych rzeczy i rozczarowuje ich prawda, ale w moim przypadku będzie inaczej – powiedziała.

- Każdy tak mówi, a później jest zawsze to samo – pokręcił głową i odwrócił się.

- Bruno, proszę. Ja naprawdę muszę się dowiedzieć co mnie czeka – nalegała.

- Przykro mi, powiedziałem nie.

- Ale...

- Więc tylko po to ze mną rozmawiałaś? - syknął na nią.

- Co? Nie, oczywiście, że nie – zdziwiła się.

- Próbowałaś mnie zakręcić, zaprzyjaźnić się ze mną, udawałaś zainteresowaną pomocą mi i wysłuchaniem moich historii tylko po to, by wykorzystać mnie do swych celów – nie ustępował w oskarżeniach.

- Nonsens.

- Wszyscy ludzie z zewnątrz są tacy sami. Oczekują, że przybędą tu i zawrócą w głowie każdemu z nas, by im dał to, czego pragną. Ale ode mnie nie dostaniesz tego, co chcesz.

- Bruno proszę, to nie o to chodzi – broniła się.

- Daj spokój – wstrzymał ją, unosząc dłoń. - Chyba powinnaś już wracać do siebie. - odwrócił się i zaczął odchodzić.

- Nie rozumiesz! - krzyknęła do niego. - Ja muszę się tego dowiedzieć. Tylko ty jesteś w stanie mi pomóc i nie odejdę, póki tego nie zrobisz.

- Czy ty właśnie mi grozisz? Chcesz mnie zmusić do tego?

- Jeśli będzie trzeba... - jej głos stał się ponury.

- Posłuchaj – podszedł do niej agresywnie. - Nie pozwolę ci skrzywdzić ani mnie, ani mojej rodziny.

- Nie mam takiego zamiaru – sprostowała. - Gdybyś tylko dał mi rękę... - wyciągnęła do niego dłoń.

- Dość! - machnął, zabierając rękę nim go chwyciła. - Nie będę wysłuchiwać tych kłamstw. Dobrze Ci radzę, trzymaj się od Madrigal z daleka – ostrzegł ją na odchodnym i szybko oddalił.

   Wiktoria obserwowała, jak Bruno znika powoli w mroku. Plan się nie powiódł. Była rozczarowana takim obrotem sprawy, ale wiedziała, że nie będzie to proste. Oczekiwania, że się zgodzi chyba przerosły ją. Musiała powrócić do poprzedniego planu. Na prawdę nie była chętna do robienia tego, jednak wiedziała, że jeśli rozmowa nie pomoże, będzie musiała pójść krok dalej.

- Plan B się nie powiódł – powiedziała z rozczarowaniem. - Wracamy więc do planu A.

   Cel: nietypowa osoba. Taka, która nie widziały i nie znają. Mirabel, Luisa i Isabela uparły się, by znaleźć tajemniczą kobietę, z którą Bruno zamienił kilka słów. Były zdziwione, że Tio w ogóle był w stanie się odezwać do jakiejkolwiek dziewczyny. Raczej był tym nieśmiałym typem, głównie z tego powodu, że większość kobiet w mieście wiedziała o jego nieprzychylnych konsekwencjach posiadania takiego daru, jakim jest przewidywanie przyszłości. Po prostu się go bały i nie za bardzo im pasowała konfrontacja z którąś z jego wizji. Tym bardziej, osoba z zewnątrz mogłaby być dla niego idealną kandydatką. Zdawały sobie sprawę, że Bruno raczej nie należy do romantyków i nie szukają dla niego żony, ale były zaintrygowane tą kobietą. Postanowiły ją odnaleźć dla samego faktu i z ciekawości, a jeśli miałoby to pomóc Tio to czemu nie. Może przynajmniej przez chwilę nie będzie sam. Często widziały, jak snuł się po mieście i okolicy, gadając jedynie do swych szczurów. Rzadko spędzał czas z innymi ludźmi poza rodziną, mimo iż był zabawnym człowiekiem i zdaje się, że powinien przyciągać do siebie ludzi. Przeszłość wciąż jest zakorzeniona w ludziach na tyle mocno, że podchodzą do niego z pewną dozą ostrożności. Miło by było, gdyby miał kogoś, z kim mógłby spędzać więcej czasu, niż ze szczurami. A skoro ta kobieta przybyła tutaj dzisiaj to jest wielka szansa, że jeszcze nie zna jego historii.

   Isabela dzięki zdolnością kontroli natury szukała jej z wysoka, Mirabel zręcznie poruszała się w tłumie, zagadując co chwilę do ludzi. Luisa niczym statua lustrowała okolicę. Ich zadanie było o tyle ciekawe, że rzadko robiły coś razem we trójkę, coś co było zabawne i intrygujące. Isabela przeskakiwała z dachu na dach. Ludzie z dołu myśleli, że robi kolejny pokaz umiejętności, więc jej dopingowali i oklaskiwali ją. Dziewczyna, spoglądała na nich i kłaniała się z nieukrywaną radością. Luisę po chwili obiegło kilkoro dzieci, które nie zwracając uwagę na jej zajęcie, chciały by ich popodnosiła. Dziewczyna miała ostatnio słabość do nich i pozwoliła sobie na chwilę zabawy z maluchami, nie tracąc z głowy celu. Jednak mimo starań, to Mirabel miała na tyle bystre oko, by dojrzeć poszukiwaną kobietę. Będąc najbardziej otwartą osobą w rodzinie i chyba w całym mieście, znała każdego, widziała każdego, z każdym rozmawiała i każdemu pomagała. Jednak tą kobietę widziała po raz pierwszy.

   Kasztanowe włosy był luźno splecione w warkocz, który zaczynał się dopiero na szyi i sięgał do pasa. Były lekko pofalowane, gdzieniegdzie uciekały na boki, rozczochrane kosmyki próbowała co chwilę zakładać za uszy. Ubrana w białą koszulę z koronkowymi rękawami od łokcia, pognieciona i nieco przybrudzona. Wskazywała wyraźnie, że kobieta ma za sobą długą podróż. Na nogach posiadała długą, czarną spódnicę przyozdobioną czerwonymi kwiatami. Gdzieniegdzie u dołu brakowało zielonej falbanki. Twarzy nie było widać, kobieta stała tyłem przy jednym ze stoisk kolorowych ozdób. Mirabel nie zamierzała czekać na siostry i odważnie przystąpiła do akcji. Kilkoma odskokami znalazła się u boku kobiety i oparła się o słupek, wyszczerzając zęby w szerokim uśmiechu. Gdy ta spojrzała na nią przestraszona, Mira poprawiła okulary.

- Cześć – rzuciła pewna siebie dziewczyna.

- Em... Cześć – odpowiedziała nieco zdezorientowana.

- Jestem Mirabel Madrigal – odparła pozytywnie i wyciągnęła ku niej rękę.

   W pierwszej chwili kobieta nie wiedziała co zrobić, zerknęła na mężczyznę za stoiskiem, następnie ponownie na dziewczynę.

- Wiktoria... - wydusiła z siebie, podając ostrożnie rękę.

   Musiała opanować się, mimo iż słowo „Madrigal” niemal odpalało ją. Kimkolwiek dziewczyna była i jakikolwiek dar miała, nie była celem Wiktorii. Mirabel potrząsnęła z entuzjazmem dłoń nowej znajomej.

- Jak Ci się podoba w naszym mieście? Widzę, że jesteś tu nowa i stwierdzając po Twoim stroju, przybywasz do nas z daleka, prawda? - ciągnęła pewnie i z uśmiechem.

- Tak – odparła już spokojniej. - Byłam w podróży już od paru tygodni. Nie łatwo jest znaleźć to miejsce – zaśmiała się Wiktoria.

- No tak, te wielkie góry otaczające dolinę trochę utrudniają sprawę w komunikacji z innymi miastami i wioskami dookoła – rzuciła żartobliwie Mirabel.

- Dokładnie. Jeszcze kilka miesięcy temu nikt z okolicy nie wiedział, że istnieje tak niezwykłe miejsce jak to, pełne radości, kolorów i ludzi z magicznymi zdolnościami – rzuciła na nią podejrzliwe spojrzenie.

- Cóż, jesteśmy wyjątkowi – przytaknęła.

- Mirabel! Znalazłaś ją! - ktoś krzyknął z oddali.

   Obie spojrzały po sobie ze zdziwieniem. Mira zacisnęła zęby i zamknęła oczy w geście niezręczności. Spojrzała na zbliżającą się siostrę. Luisa podeszła z uwieszonymi na przedramionami dzieciach. Te śmiały się, najwyraźniej zadowolone z faktu, że dziewczyna machała nimi poruszając się w tłumie.

- No dobra, pisklaki. Wracać do rodziców – odparła, niemal strzepując ich z rąk.

   Maluchy odczepiły się ze śmiechem i dobiegły. Luisa spojrzała to wpierw na Wiktorię, to na Mirabel. Jednak po twarzy siostry wywnioskowała, że krzyczenie na pół miasta nie było zbyt dobrym pomysłem.

- Oj, przepraszam – odparła po chwili. - Chyba Cię nie wystraszyłam?

- Nie, skądże – odparła. - Przestraszyć nie... – skrzywiła się niezadowolona.

   Dziewczyny poczuły się niezręcznie, próbując uciekać wzrokiem gdzieś na bok.

- Pozwolicie dziewczęta, że się oddalę – Wiktoria przerwała ciszę i odwróciła się.

   Mirabel rzuciła rozzłoszczone spojrzenie na Luisę, ta wzruszyła ramionami jakby chciała powiedzieć, że przeprasza. Mira gestem kazała jej zostać, gdzie jest i podążyła za Wiktorią.

- Więc... - rzuciła przyjaźnie, gdy dogoniła kobietę. - Jak podoba Ci się miasto?

   Wiktoria zerknęła na nią ze zdziwieniem, nic nie odpowiadając.

- Przepraszam za tamto – próbowała wyjaśnić Mirabel. - To moja siostra, Luisa. Jest z natury silną i entuzjastyczną osobą, dlatego się tak ucieszyła.

- Że mnie znalazłaś? - rzuciła podejrzliwie.

- Tak! - wyrwało się jej z radością.

- A w jakim celu mnie szukałaś... szukałyście – dodała, zerkając do tyłu.

- W żadnym złym i podejrzanym celu – chwyciła się za dłonie, nieco je skręcając, wyraźnie pokazywała, że to niezręczna sprawa.

   Wiktoria zatrzymała się, rzuciła spojrzenie w kierunku tłumu, z którego wyszła i ponownie skierowała wzrok na Mirabel, zakładając ręce.

- Słucham – odparła nieco złowrogo.

- Nie chcę, byś zrozumiała mnie źle... - zaczęła się od razu bronić. - To nie tak, że coś od Ciebie oczekuję, albo proszę Cię o coś, czy coś takiego. Ale jest taka mała sprawa, o którą chciałam cię zapytać.

- Mianowicie? - Wiktoria wyraźnie była zaciekawiona.

   Nim Mirabel zaczęła wyjaśniać, o co chodzi, z dachu zeskoczyła Isabel, wzbijając kolorowy pył ze swojej sukienki w powietrze. Obie spojrzały na nią.

- To ją spotkał Tio Bruno? - zapytała się uprzejmie. - Cześć, jestem Isabela – dodała.

- Wiktoria – powiedziała beznamiętnie. - Tio Bruno? - zerknęła na Mirabel kątem oka.

   Dziewczyna zaśmiała się niezręcznie.

- Tak, Bruno to nasz wujek – wyjaśniła Mirabel.

- Aha... - rzuciła, spoglądając to na nią, to na Isabelę, która teraz też poczuła się niezręcznie. - Co mi do waszego... Tio? - zapytała w końcu.

- Nic, nic strasznego – Mirabel wyciągnęła do niej ręce w geście obrony.

- Skąd wiecie, że go spotkałam? - była bardzo podejrzliwa.

- Nasza kuzynka, Dolores, ma wybitny słuch – zaczęła Isabela. - Wyłapała waszą rozmowę i zainteresowało ją to. Zazwyczaj nasz Bruno nie jest zainteresowany, jakby to delikatnie ująć, kontaktami z ludźmi.

- Dlatego byłyśmy zaciekawione kim jest osoba, do której się odezwał – dołączyła Mirabel.

- No właśnie, odezwał – przytaknęła Wiktoria. - Ciężko byłoby to nazwać rozmową.

- Tak, wiemy. Wyjaśnił nam, co się stało – odparła Mira.

- Aha...

- Tak czy inaczej chciałyśmy się zapytać, może to trochę niezręczne... - dopiero teraz Mirabel i Isabela zdały sobie sprawę, że to o co chcą poprosić obcą, nieznaną im osobę, która pewnie pojawiła się tu przypadkiem i na chwilę, jest szalone.

- Może chciałabyś coś z nami zjeść? - rzuciła niemal jak na ratunek Luisa.

   Cała trójka spojrzała na nią zaskoczona. Luisa uśmiechnęła się przyjaźnie, chociaż przy jej posturze niczym u greckich bogów, wyglądało to bardziej jak złowrogi grymas. Siostry spojrzał po sobie.

- Tak właśnie – odparła Mirabel. - Pewnie po tak długiej drodze jesteś zmęczona i głodna. A przy stole zawsze znajdzie się miejsce dla jeszcze jednej osoby.

- Czyżby? - Wiktoria sprawiała wrażenie hardej. - Niech zgadnę, przy tym samym stole, przy którym siedzi wasz Tio Bruno? - jej ton głosu zmienił się na nieco przyjaźniejszy.

- No wiesz – zaczęła Luisa. - Stołów jest tam kilka.

- Czyli chodzi wam o bycie gościnnym i uprzejmym dla innych? - ciągnęła podejrzliwie Wiktoria.

- Tak właśnie – rzuciła ponownie Mirabel.

- I zapewne jest tam wiele innych ciekawych osób? - Wiktoria spojrzała na Isabelę.

- Oczywiście, nasze miasto jest pełne interesujących osób – uśmiechnęła się dziewczyna.

- W takim razie nie będziecie miały nic naprzeciwko, jeśli usiądę sobie o tam, przy jednym ze stołów, które są bardziej z boku? - symbolicznie wskazała kierunek, gdzie trwała fiesta.

- No... oczywiście – oznajmiła niechętnie Mirabel. - Możesz usiąść gdzie chcesz. Ale na placu jest najlepsze jedzenie i najlepsza atmosfera. I są tańce i zabawa...

   Wiktoria spoglądała na nie podejrzliwie, jednak na jej twarzy malował się nieco szyderczy uśmiech. Wiedziała, o co dziewczyny chcą ją poprosić, po co ją szukały. Bruno musi być sporym dziwakiem, samotnikiem lub szaleńcem, skoro podjęły się tak radykalnego kroku by zaprosić kompletnie obcą im osobę, by mu towarzyszyła na imprezie na ich cześć. Oczywiście, taki obrót sprawy jak najbardziej jej pasował. Jeżeli zbliżyłaby się dostatecznie do Bruno i mogła go dotknąć, jej problemy skończyłyby się tu i teraz. Nie mogła jednak pozwolić na to, by jej plan wyszedł na jaw. Stąd postanowiła się z nimi nieco podroczyć. Niezręczna cisza trwała chwilę, nim Wiktoria postanowiła odpuścić granie niedostępnej.

- Dobrze – odparła z uśmiechem. - Dziękuję za zaproszenie.

   Siostry nie mogły uwierzyć, że Wiktoria się zgodziła. Owszem, chciały tego, ale w związku z zaistniałą sytuacją, nie sądziły, że się uda.

- To świetnie! - Mirabel w końcu wybuchła z entuzjazmem. - Choć, jestem pewna, że będziesz zadowolona – wzięła ją pod rękę.

   Wiktoria uśmiechnęła się. Musiała nieco poudawać, że spędzanie czasu w tłumie ludzi, przy hucznej muzyce i całym tym cyrku sprawia jej przyjemność. Cel uświęca środku, a ona musiała zrobić to, co konieczne.

- Dlaczego wasz Tio Bruno taki jest? - rzuciła po chwili spaceru.

- Taki to znaczy jaki? - zdezorientowała się Mirabel.

- Niezainteresowany kontaktami z innymi – niemal zacytowała Isabelę.

- A to... Cóż, nie chodzi tu o sam fakt bycia duszą towarzystwa czy coś. Po prostu wszyscy w mieście wiedzą o przeszłości Bruno i o jego czarnych wizjach przyszłości – zaczęła wyjaśniać Mirabel. - To nieco komplikuje zdobywanie znajomych. Owszem, ludzie go lubią, bo jest sympatyczny i pomocny, ale wszelkie inne kontakty raczej nie są dla niego. Przez ostatni rok nie zauważyłam, by z kimkolwiek zamienił więcej niż kilka mniej znaczących słów.

- Dlaczego uważacie, że ja byłabym dla niego dobrym kompanem? – zaciekawiła się.

- Bo go nie znasz. Znaczy... tego co widział i za jakiego go ludzie uważają.

- Rozumiem.

- Trochę jest mi go też żal. Przez wiele lat był sam, nie miał z kim porozmawiać. Myślę, że jest też mu trochę ciężko nawiązać z kimś relację.

- I uważasz, że obca osoba będzie kandydatem idealnym? - zdziwiła się bez udawania.

- Eeem... - zawahała się. - Gdy przedstawiasz to w ten sposób to faktycznie jest to dość głupie.

   Wiktoria zauważyła wahanie w Mirabel. Dziewczyny chyba spodziewały się zbyt wiele. Wiadomo, młode i romantyczne wyobraziły sobie, że ona i ich Tio spojrzą na siebie i od razu zakochają. Kto by tak nie chciał? Jej jednak nie w głowie są romanse, zbyt wiele widziała i przeżyła, by w takie coś wierzyć. Musiała zrealizować swój cel i tyle, nie zależało jej na poprawie nastroju czy to im, czy ich wujowi. Jednak gdzieś w środku wiedziała, jak Bruno może się czuć. Sama była czarną owcą społeczeństwa, w którym się wychowywała. Zawsze na uboczu, poniżana i odpychana. Zawsze sama. Poczuła żal. Zadrżała ze strachu.

- W porządku? - wyczuła to Mirabel.

- Tak, po prostu... – zaczęła Wiktoria bezwolnie. - Wiem, jak to jest, gdy nie masz nikogo przy sobie i nikt w Ciebie nie wierzy. Nie daje Ci szansy na to, by pokazać, że jesteś lepszym człowiekiem – czuła, jak napływają do jej oczu łzy.

- Serio? Znaczy, przepraszam, że tak na Ciebie naskoczyłyśmy z tym tematem o Tio Bruno. Po prostu chcemy, by chociaż przez chwilę wiedział, że nie musi żyć tak, jak do tej pory – wyjaśniła Mirabel. - Po prostu kochamy go i chcemy dla niego dobrze.

- Rozumiem – zaśmiała się. - Choć proszenie obcej kobiety o to jest szalonym i głupim pomysłem – potwierdziła jej przypuszczenia. - Nie róbcie tego więcej.

   Mirabel uśmiechnęła się, przyjmując szczerą i nieco karcącą opinię. Była jednak pewna, że Wiktoria byłaby świetnym towarzystwem dla Bruno. Jeśli to, o czym wspomniała, było prawdą, to łączy ich ból z przeszłości i chęć pokazania, że nie są tacy źli. Oboje szukają kogoś, kto im zaufa. Czemu nie mieliby zaufać sobie nawzajem?

   Abuela spoglądała na wszystkich dookoła. Radowało ją to, że jej rodzina jest szczęśliwa. Podobnie jak całe miasto. Była dumna z nich. Ludzie, którymi się otaczała śmiali się i bawili. Jednak gdzieś w głębi czuła dziwny niepokój. Nie wiedziała, skąd się bierze i co oznacza. Pojawił się nagle, bez ostrzeżenia. Jej twarz posmutniała. Spuściła wzrok. Nie była w tym stanie zbyt długo, gdyż po chwili zamaszystym skokiem usiadła obok niej Mirabel. Była zdyszana i zakręcona jak zwykle. Zaśmiała się i odetchnęła z ulgą.

- Ale zabawa, co Abuela? - rzuciła wesoło, przytulając się do niej. - Nie pamiętam, by kiedykolwiek było tu tak tłoczno!

- To dzięki Tobie, moja Mira – uśmiechnęła się do niej, ukrywając niepokój.

   Jednak Mirabel zbyt dobrze czuła, co się dzieje w jej rodzinie, by nie zdołała zauważyć, że Almę coś zasmuciło.

- Babciu? Wydajesz się przygnębiona – położyła rękę na jej dłoni. - Czy coś Cię martwi?

- Nie nic, mój motylku – rzuciła z westchnięciem. - Po prostu jestem już troszkę zmęczona – uśmiechnęła się.

- Mnie nie oszukasz, Abuela – naciskała dziewczyna. - Powiedz mi, co się dzieje.

- Ja... - zawahała się. - Cieszę się, że wszyscy dobrze się bawią i że nadeszły dobre czasy dla nas i dla całego Encanto. Ale mimo to czuję w środku, że coś jest nie tak, że zbliża się jakieś zagrożenie. Nie umiem tego wyjaśnić. Z resztą, to uczucie już zniknęło. Już czuję się lepiej. Ale chętnie udałabym się do Casity – pogładziła Mirabel po włosach.

- Pójść z Tobą? - zatroskała się.

- Nie, spokojnie. Poradzę sobie – zaśmiała się Alma. - Ty się baw, zasłużyłaś na to.

- Jak my wszyscy – przytuliła ją mocno. - Kocham Cię, babciu.

- Ja Ciebie też, moja Mira – odwzajemniła ciepło.

   Abuela wstała ostrożnie z ławy i udała się w kierunku domu. Mirabel podążyła kilka kroków za nią, jednak nie chciała naciskać i postanowiła pozostać na placu. Odejście Almy zauważyła Julieta i Pepa, które też z zatroskaniem chciały ją odprowadzić, jednak i im odmówiła z uśmiechem, mówiąc to samo, co Mirabel. Oddalając się od muzyki i rozkrzyczanych ludzi, powoli szła po bruku w stronę Casity. Im dalej od centrum, tym mniej było ozdób i ludzi. Gdzieniegdzie pozostawały jeszcze kolorowe plamy po pyłkach z pąków. Powietrze było czyste, ciepłe, a noc bezchmurna. Gwiazdy połyskiwały na niebie jak diamenty. Alma spojrzała w górę i wciągnęła głęboko powietrze.

- Szkoda, że Ciebie tu nie ma, mój Pedro – powiedziała zamyślona.

- Wiesz, że zawsze jest z nami – odpowiedział jej ktoś.

   Odwróciła się zdziwiona. Wpierw myślała, że widzi ducha. Dopiero po chwili jakby obraz się wyostrzył i przed nią stał Bruno. Uśmiechał się ciepło do niej, a jego zielone oczy błyszczały.

- Brunito – wyszeptała Alma.

- Mirabel powiedziała, że gorzej się poczułaś – wytłumaczył się.

- To nic takiego – uśmiechnęła się do niego. - Nie musiałeś za mną iść.

- Jestem Twoim synem, oczywiście, że musiałem – zdziwił się i wziął ją pod rękę.

- Dziękuję, Brunito – Alma nie ukrywała radości, że jest obok.

   Szli chwilę w ciszy, ciesząc się swoją obecnością, spoglądając w gwiazdy, podziwiając naturę dookoła Casity i tańczące świetliki. Bliżej domu muzyka cichła, była ledwo zauważalna. Nagle fasady rozbłysły kolorami. Oboje odwrócili się. Z centrum i z obrzeży miasteczka wystrzeliwane były fajerwerki. Kolorowe kwiaty wybuchały z blaskiem na ciemnym niebie, jedne po drugich. Z każdym z wybuchów słychać było głośniejsze krzyki zachwytu. Fiesta wkraczała chyba w połowę swojego trwania. Do rana bowiem zostało jeszcze sporo czasu. Alma spojrzała z łzami w oczach na syna i przytuliła się do niego. Bruno odwzajemnił uścisk.

- Powinieneś wracać, dalej już sobie poradzę – wyjaśniła z uśmiechem, nieco karcąco.

- Oj daj spokój. Wiesz, że huczne imprezy i kolorowe bale nie są moją naturą – rzucił, rozkładając ręce i gestykulując dłońmi. - Jestem raczej spokojnym człowiekiem. 

- Musisz przestać spędzać tyle czasu ze swoimi szczurami i zacząć spotykać się z innymi ludźmi – rzuciła przekąsem.

- Wcale tyle czasu nie spędzam – zakłopotał się. - No może trochę tak, ale to nie znaczy, że z innymi ludźmi się nie spotykam – sprostował.

   Abuela spojrzała na niego zdziwiona.

- Okej, okej – uniósł ręce obronnie. - Już idę – rzucił niczym dziecko wysłane do pokoju za karę, po chwili uśmiechnął się. - Na pewno dobrze się czujesz? Może potrzebujesz pomocy?

- Nie obawiaj się o mnie, Brunito – pogładziła jego twarz. - Zobaczymy się rano.

   Bruno skinął głową, uśmiechając się ciepło. Casita zaskrzypiała drzwiami i otworzyła je na oścież. Alma powoli wkroczyła do środka. Mimo obietnicy, Bruno chciał jednak pójść za nią, jednak dom postanowił go zatrzymać i zamknął przed nim drzwi.

- Dobra, rozumiem – rzucił dziecinnie. - Ale żeby to było ostatni raz – pogroził domowi.

   Casita postukała dachówkami na jego odpowiedź. Bruno dosłownie obrócił się na pięcie i skierował się w stronę miasteczka. Martwił się nieco o swoją mamę. Przez ostatni rok bardzo się ze sobą zżyli, starali się odbudować relację, nadrobić te dziesięć lat nieobecności. Wspierał ją we wszystkim i wiedział, że na to samo może liczyć z jej strony. Zaniepokoił się tym tajemniczym zachowaniem Almy. Z rękami w kieszeniach kroczył leniwie po bruku, co chwilę kopiąc jakiś kamyk. Był pogrążony w myślach do tego stopnia, że ledwo dostrzegł, iż wkroczył już w tłum. Z zamyślenia wyrwał go huk fajerwerków gdzieś nad jego głową. Ocknął się, jakby sam nim dostał. Rozejrzał się zdezorientowany i westchnął z ulgą. Dołączył do swojej rodziny. Mirabel, Luisa i Antonio siedzieli przy stole i rozmawiali o czymś z rozweseleniem. Gdy dołączył do nich zachmurzony Bruno, spojrzeli na niego ze zdziwieniem.

- Tio Bruno, coś taki ponury? - szturchnęła go Mirabel.

- To zapewne dlatego, że żadna go nie zaprosiła do tańca – rzuciła żartobliwie Luisa.

- Ta... znaczy nie, nie. A o co chodzi? - spytał zdezorientowany.

- O to, że zamiast być tam, jesteś tutaj – odparła Isabela, podbiegając rozweselona do stołu.

- No właśnie, choć z nami zabawić się trochę – dziewczęta próbowały go oderwać od ławki.

- Nie, dziękuję – bronił się. - Naprawdę nie jest to konieczne. Już raz tam byłem i nie powiedziałbym, żeby poszło mi dobrze – rzucił z grymasem.

- Coś ty! Byłeś świetny – odparł Antonio.

- No, jasne – prychnął Bruno.

- Pewnie! No choć, nie daj się na siłę wyciągnąć – powiedziała z wrednym uśmiechem Luisa, zacierając dłonie.

- Nawet nie próbuj – pogroził jej palcem, co biorąc pod uwagę różnicę ich gabarytów, wyglądało komicznie.

- Pewnie wolałby zatańczyć z tamtą kobietą – odparła Dolores, stając obok i udając, że nic nie słyszała.

- Z jaką kobietą?! - zainteresowały się dziewczęta.

- Z tą, którą uratował przed upadkiem – rzuciła nieco złośliwie.

   Bruno wpierw spojrzał na Dolores ze zdziwieniem, później jego twarz się skrzywiła w grymas niezadowolenia.

- Nie ma żadnej kobiety – rzucił, wymachując rękoma.

- Kim ona jest? - naciskały dziewczyny, nie wierząc w jego zapewnienia.

- Nikim, nawet jej nie znam.

- Czyli ktoś jest? - Mirabel puknęła go łokciem.

- Ej!

- Rzadko z kimkolwiek rozmawiasz, poza swoimi szczurami i nami, więc jakoś tak szybko wyłapałam waszą rozmowę – wyjaśniła Dolores, przewracając niewinnie oczami.

- Nie było żadnej rozmowy – Bruno kontynuował tłumaczenia. - Kobieta się zachwiała, prawie upadła, ja ją jedynie złapałem, by nie została z niej mokra plama – dłonią gestykulował, pokazując poszczególne etapy ich spotkania – I tyle!

- Skoro to tylko tyle, to czemu się rumienisz, drogi Tio? - zauważyła Isabela, zbliżając się do jego twarzy i wskazując na policzek.

   Dziewczyny zaśmiały się złowieszczo. Bruno nie wydawał się tym zadowolony. Nie był na nie zły, po prostu nie wiedział, czemu robią z tego taką sensację.

- Pewnie jeszcze tu jest – rozejrzała się Mirabel. - Pamiętasz jak wyglądała? - rzuciła z entuzjazmem.

- Jak każda kobieta w tym mieście – prychnął.

- Tyle, że ona nie jest stąd – sprostowała go Dolores. - Mówiła, że dzisiaj przybyła.

- Ej! Mogłabyś...

- O! To pójdzie łatwiej – zaśmiała się Luisa, przerywając jego wypowiedź – Znamy większość nowo przybyłych i na pewno znajdziemy kogoś, kogo nie widziałyśmy – rozejrzała się dookoła.

- Świetny plan – przytaknęła Isabela.

- Chwila moment – powstrzymał je. - Czy ja prosiłem o jakieś poszukiwania kogokolwiek?

- Nie.

- No właśnie.

- Dlatego naszym obowiązkiem jest to zrobić – oznajmiła z uśmiechem Mirabel, pokazując kciukami na siebie.

- Dlaczego robicie z tego taką wielką sprawę? - rzucił zdziwiony. - Nie możecie pozwolić mi siedzieć sobie przy stole lub pomóc waszej mamie? – wskazał do tyłu na Julietę.

- Musisz zacząć przebywać też z innymi ludźmi, a nie tylko z nami – odparła Mirabel.

- Tak. Szczury powoli miewają dość Twoich przedstawień – odparł Antonio.

- No coś ty! One uwielbiają występować w nich.

- Nie – poprawił go. - Nie uwielbiają.

   Bruno spojrzał wpierw na Antonio, później na dziewczyny. Uniósł palec, by coś powiedzieć, ale nie zdążył.

- To idziemy – rzuciła Isabela i po chwili wszystkie trzy wyskoczyły zza stołu.

- Masz przechlapane – podsumowała krótko Dolores, nim oddaliła się.

- Masz przechlapane – powtórzył Antonio.

- Ta... mam przechlapane – przytaknął mu i dosłownie opadł twarzą na stół.

   Kolorowe lampiony rozświetlają całe miasto, świecą jaśniej niż gwiazdy na czarnym niebie. Skoczna muzyka sprawia, że wszyscy tańczą i podrygują w miejscu niemal bez przerwy. Ulice są pełne ludzi, dzieci biegają dookoła klepiąc zamknięte pąki kwiatowe i rozsypując dookoła kolorowy pyłek. Śmiech i zabawa, tym wypełnione dzisiaj jest Encanto. Wielka celebracja magii, rodziny i miłości. Dzisiaj nie ma smutku i roztargnienia, nie ma złych wspomnień. Dzisiaj wszyscy się weselą i bawią.

   Wiktoria oddała konia do jednej ze stajni na obrzeżach. Dobroć ludzi ogromnie ją zaskoczyła. W swojej przeszłości spotkała niewiele osób, które były jej przychylne. Tutaj każdy ją wita, życzy miłej zabawy, częstuje i zaprasza do tańca. Odmawiała delikatnie z uśmiechem i starała się przedostać przez zatłoczone ulice. Na chwilę przystanęła przy jednej ze ścian i rozejrzała się. Jedne z dzieci próbowały odpalić zabrane ze straganu fajerwerki, jednak któryś z dorosłych ich zauważył i zaczął je gonić. Starsze małżeństwo stało przy oknie swego domu i wspominało z uśmiechem coś, spoglądając na świecę. Po chwili dostrzegła w głębi miasta dużą fontannę kolorowych pyłków, wesołe krzyki dziewczyn. Jakiś chłopak z lekko lokowanymi włosami przemknął szybko obok niej, a tuż za nim pojawiło się kilka dziewcząt, których sukienki były przyozdobione wieloma barwami. Nie były chyba zbyt zadowolone. Dookoła działo się strasznie dużo rzeczy. Wiktorii ciężko było się skupić. Co chwilę musiała budzić się jakby z radosnego letargu.

"Pamiętaj po co tu jesteś" powtarzała sobie.

   Po kilku minutach ponownie przystanęła, opierając się o ścianę. Wzięła kilka oddechów i wyprostowała się. Kątem oka dostrzegła malowidło i z zaciekawieniem zaczęła się jej przyglądać. Był to obraz przedstawiające całą rodzinę Madrigal. Tego właśnie szukała, informacji na temat zasłyszanych plotek. Uważnie lustrowała każdą z postaci, przejeżdżając dłonią po nich. Cofnęła się nieco i zaczepiła najbliższą osobę.

- Przepraszam, co to za rodzina? - zapytała z zaciekawieniem, znając oczywiście odpowiedź, jednak potrzebowała informacji.

- To? - wskazał mężczyzna z uśmiechem. - To Madrigal! Nasza wspaniała rodzina! - uniósł w geście toastu wino, trzymane w ręku. - To dzięki nim mamy to wszystko!

- Jak to?

- To za ich sprawą powstało Encanto. Każde z nich posiada niezwykłe zdolności. Jak na przykład Pepa – wskazał kobietę w żółtej sukni. - która włada pogodą, znaczy jak jest w dobrym nastroju – zaśmiał się. - Julieta potrafi leczyć jedzeniem. Wiele razy uratowała mnie przed złamaniami. A ten to Bruno – wskazał mężczyznę na środku. - Potrafi przewidywać przyszłość, ale niekoniecznie byłaby Pani z tego zadowolona – zażartował.

- Dlaczego? - zdziwiło ją to.

- Jego wróżby nie zawsze są wesołe. Zazwyczaj to wizje tych niezbyt wesołych rzeczy – wyszeptał dla podkreślenia tajemniczości.

- Rozumiem. I każde z nich ma jakiś specjalną moc?

- Tak, wszyscy są obdarzeni darami. Z resztą może Pani sama ich poznać. Ta cała fiesta to na ich cześć! Rocznica odzyskania magii! Madrigal są na głównym placu. Zapraszamy! - rzucił na pożegnanie, porwany przez podążający w tamtym kierunku tłum.

   Wiktoria była nieco zdezorientowana. Skoro to była rocznica odzyskania magii, to co się zdarzyło rok temu. Miała wrażenie, że tamte zdarzenie było ważne nie tylko dla nich, ale też dla niej. Przypomniała sobie swoje sny, ogień i wodę, podwójną górę. Zerknęła na kierunek, z którego przybyła. Wszystko się póki co zgadzało. Jednak póki co nie spotkała mężczyzny, którego widziała przez ostatnie miesiące w swych snach. Może jest gdzieś tutaj. Musiała go znaleźć. Podążyła za tłumem.

   Impreza na placu trwała w najlepsze. Kolorowe wirujące pary tańczyły na placu, wśród nich oczywiście Felix i Pepa. Julieta pilnowała, by nikomu nie zabrakło jedzenia, doglądając stołów i polowych kuchni, gdzie często urzędował Agustin, co chwilę podjadając placki żony, by leczyć poparzenia. Antonio zabawiał ludzi pokazując różne sztuczki swych zwierząt i pozwalał dzieciom bawić się z jego jaguarem. Niesforny Camilo podrywał koleżanki, obsypując je kolorowym pyłem z kwiatów Izabeli. Abuela większość czasu spędzała przy stole, rozmawiając z innymi kobietami, uśmiechała się od ucha do ucha. Co chwilę podchodziła do nich Mirabel i ze swoim naturalnym entuzjazmem opowiadała o czymś, sprawiając Abueli radość. Luisa zabawiała dzieci, dźwigając je na swych ramionach, żonglowała beczkami i osłami, od czasu do czasu przyłączała się do tańczących. Isabela również pokazywała swoje talenty taneczne, wypuszczając z ziemi co chwilę sukulenty. Wszyscy wyli z zachwytu i podziwu.

   Wiktoria z trudem przeciskała się przez tłum. Znad głowy innych widziała kościół i magiczne cuda Isabeli. Chciała podejść bliżej, ale nie było to zbyt łatwe. Biegające dzieci ze sztucznymi ogniami sprawiały, że musiała cofać się i wykonywać sprawne uniki. Minęła tęgiego mężczyznę, obwieszonego kwiecistym wieńcem i z dwoma kieliszkami wina, zapewne nie jedynymi jakie spożywał. Obrócił się gwałtownie i trącił ją ramieniem. Wiktoria zachwiała się i niewiele brakowało, by wylądowała na bruku, jednak ktoś ją w porę chwycił.

- Wow, powoli – rzucił przyjaźnie mężczyzna. - W porządku?

- Tak, tak. Dziękuję za pomoc. Straszne tłumy – rzuciła z uśmiechem podnosząc się i zaczesując włosy za ucho.

   Uniosła wzrok na jej wybawiciela i zauważyła, że jest to mężczyzna z malowidła. Ubrany nieco inaczej, zamiast poncho miał na sobie zieloną koszulę z trójkątami na mankietach i kołnierzu, czarne lokowane włosy były nieco niechlujnie związanymi z tyłu.

- Racja, to jakieś szaleństwo, ale tacy są ludzie tutaj – zaśmiał się.

- Eee... - zamyśliła się.

- Coś się stało?

- Nie nic, przepraszam – odwróciła wzrok zawstydzona. - Po prostu... wygląda Pan jak ten gość na malowidle – wskazała symbolicznie ręką.

- A tak – odwrócił się na chwilę w danym kierunku. - Jestem Bruno, ale nie jestem taki zły, jak niektórzy pewnie Pani mówili. Znaczy kiedyś byłem, a raczej za takiego mnie mieli, ale teraz już mnie lubią bardziej... chyba – próbował się tłumaczyć, ale nie szło mu to sprawnie.

- Bruno Madrigal? - zastanowiła się, a po chwili powiedziała głośniej i pewniej - W sumie to dopiero tu przybyłam i jestem trochę przytłoczona tym tłumem.

- A to w takim razie witamy w Encanto! Myślę, że spodoba się Pani to miejsce...

- Tio Bruno! - ktoś krzyknął z placu. - Choć pomożesz nam z tymi ozdobami!

- Już idę! - odpowiedział. - E, muszę iść – rzucił, wskazując zabawnie palcami w danym kierunku.

- Oczywiście, nie zatrzymuję – uśmiechnęła się.

- Miłej zabawy życzę! - rzucił na odchodne i zwinnie przecisnął się przez ludzi.

   Wiktoria zamurowało przez chwilę. Nie spodziewała się takiego przywitania. Tak nagle wpaść na człowieka, którego szukała. Przeszła kawałek, by w całości zobaczyć plac i znajdujących się na nim ludzi. Bez trudu dostrzegła całą rodzinę Madrigal. Czuła się dziwnie, jakby była szpiegiem, złodziejem, którego ktoś mógł dostrzec. Jej serce zabiło szybciej, zrobiło się jej gorąco. Szybko uskoczyła gdzieś na bok. Schowała się za rogiem najbliższego budynku. Wzięła kilka wdechów i spojrzała na plac.

„A więc to oni. Madrigal” pomyślała.

   Wyobrażała sobie ich inaczej. Nawet malowidło na ścianie nie specjalnie wybiło ją z jej pierwotnych wyobrażeń rodziny. Plotki mówiły o pysznych, dumnych osobach, wywyższających się ze względu na swe zdolności. Mieli być aroganccy i bezczelni, niczym wielcy możni panowie. Tymczasem sprawiali wrażenie miłych, ciepłych ludzi. Uśmiechali się, żartowali, pomagali ludziom dookoła. Trochę ją to zdziwiło i zbiło z tropu. Przez całą podróż w głowie układała sobie plan, jak się do nich zbliżyć, jak przekonać, a nawet zmusić do udzielenia odpowiedzi. Była gotowa na walkę, na kłopoty, na przeciwności, na ich negatywne nastawienie. A tutaj wynika, że planowa strategia się nie sprawdzi.

„Czy to mogłoby być takie proste?” nie wierzyła.

   Jej wzrok skierował się w stronę mężczyzny, którego spotkała, Bruno. Wydawał się sympatycznym człowiekiem. Z dużą niezgrabnością próbował przesunąć skrzynię, wypełnioną piniatami. Po chwilę pomogła mu dziewczyna w zielonych okularach. Zaśmiała się, chwyciła go za rękę i wyciągnęła na środek placu. Skoro ten człowiek faktycznie potrafił przewidywać przyszłość, to był odpowiedni do zadania mu dręczących ją pytań. Rozejrzała się dookoła. Tłum się nie zmniejszał, wręcz przeciwnie. Wszyscy chcieli być w centralnej części uroczystości. Wiktoria źle czuła się przytłoczona, wolała pozostać na uboczu i poczekać na odpowiedni moment. Jednak zmęczenie i głód dawały o sobie znać. Starała się przecisnąć przy ścianach do miejsca, gdzie są poczęstunki i coś zjeść. Musiała wiele sobie przemyśleć, ułożyć plan od nowa. Mimo, iż odkryła, że Madrigal nie są wywyższającymi się arystokratami, jej nieufność wobec ludzi, nieśmiałość i izolacja sprawiały, że wcale to nie poprawiało sytuacji. Doszła do wniosku, że chyba łatwiej byłoby z nimi walczyć.

  Myśli przerwały jej niesamowite zapachy. Znała je doskonale, ale tutaj zdawały się być jeszcze wspanialsze. Przy jednym ze stoisk znajdowały się przepyszne pączki buñuelos. Zazwyczaj serwowano je na śniadania, jednak tutaj były idealne do szybkiego pochwycenia między jednym tańcem a drugim. Tuż obok kobieta obracała białe placki, które z jednej strony lekko się przypiekły. Poprosiła o jednego, odmawiając dodatków. Starsza pani podała jej arepas owinięty w papier. Ciepły, pachnący placek kukurydziany sprawiał, że Wiktoria zapomniała na chwilę o swojej misji. Był pyszny, dawno takiego już nie jadła. Będąc w podróży robiła sobie arepas często, był dobry w drodze i mogła zawsze zjeść go w trasie. Jednak taki domowy, prosto z płyty, idealnie wypieczony był o wiele lepszy. Na kolejnych straganach widziała pysznie pachnące zupy, ciecierzycę, pieczone kukurydze, grzane wino, tamales, różnego rodzaju mięsa. Po ilości jedzenia tu i na stołach doszła do wniosku, że impreza szybko się nie skończy. Wzięła kolejny kęs placka. Po raz kolejny powtórzyła sobie, jaki jest pyszny. Przystanęła na chwilę przy ścianie po drugiej stronie placu i ponownie zaczęła obserwować centrum. Uważnie lustrowała całą rodzinę, analizowała ich zdolności i to, jak się nimi posługują. Używanie siły jak Luisa czy rozmowa ze zwierzętami, jak to robi Antonio, było tym prostszym do wykonania. Kontrola roślin czy pogody to już wyższa sztuka. Analizowała, uczyła się, szykowała nową strategię. Nie mogła jednak przestać myśleć o darze przewidywania przyszłości, jaką ma Bruno.

"Gdybym tylko mogła zbliżyć się do niego ponownie" pomyślała. „Wystarczyłoby jedno dotknięcie”

Pierwsze rozdziały będą nieco krótkie, są jakoby wprowadzeniem do dalszej, mam nadzieję bardziej interesującej części opowiadania. Nie będę ukrywać, że cała historia będzie się skupiać na dwóch osobach, Wiktorii i Bruno  Bruno jest moim ulubionym bohaterem, tak samo jak Mirabel. Pozostałe postacie pojawiać się będą w miarę systematycznie, gdzieś powiązane z historią, ale nie jest to łatwe, gdyż jest ich aż 11 i każda z nich jest inna, zarówno z charakteru, jak i zachowania  Mam nadzieję, że mi się uda.

Pozdrawiam

   Wiktoria biegła przed siebie. Otaczał ją mrok, bardziej złowrogi i ciemny, niż zazwyczaj. Nie wiedziała, gdzie jest. Nie wiedziała, w jakim kierunku podążała. Jedyne, co było pewne dla niej, to zbliżający się do niej ogień.

   Obejrzała się na chwilę. Spostrzegła, że nie jest to zwyczajny żywioł. Podobnie, jak ciemność wokoło, płomienie zdawały się być złowieszcze. Niczym piekielne zjawy, chcące zniszczyć wszystko co żywe i piękne, wypuszczone na świat przez demony spod ziemi.

   Biegła dalej, coraz dalej i dalej. Mrok nie miał końca i zdawałoby się, początku. Ogień zbliżał się do niej coraz szybciej, otaczając ją. Ledwo łapała oddech, nogi powoli odmawiały jej posłuszeństwa. Nagle przed nią wyrósł słup czerwonych języków. Niczym dzika bestia rzucił się w jej stronę. Odskoczyła, z ledwością unikając zdawałoby się płomiennych szponów. Próbowała uciec, jednak piekielne zmory były coraz bliżej. W pewnym momencie nie miała gdzie uskoczyć. Zatrzymała się i z przerażeniem rozejrzała dookoła. Ogień był wszędzie. Syczał i warczał przeraźliwie. Nie było odwrotu, nie było możliwości ucieczki. Nie wiedziała, co ma teraz zrobić.

   Płomienie nagle skoczyły ku niej. Wiktoria skuliła się, chowając głowę pod rękoma. Gdy myślała, że to koniec nastąpił nagły jasny błysk. Złote światło pojawiło się znikąd. Oślepiająca fala momentalnie zgasiła wszystko dookoła. Chwilę zajęło jej zorientowanie się, że to nie koniec. Gdy otworzyła oczy uświadomiła sobie, że klęczy w wodzie. Zdezorientowana rozejrzała się dookoła. Delikatny prąd wody obmywał jej nogi. Mimo iż był chłodny, zdawał się bezpieczny. Ostrożnie podniosła się. Gdzie nie sięgnąć wzrokiem, wszędzie była woda. W myślach zadała sobie pytanie "Co się dzieje?". Jakby w odpowiedzi pojawił się przed nią złoty motyl, który przy każdym ruchu skrzydeł pozostawiał za sobą delikatny pył, niczym wróżka. Wiktoria uśmiechnęła się. Motyl okrążył ją kilka razy i odleciał. Podążyła za nim, jednak nie mogła go dogonić. W oddali przed nim ujrzała niewyraźny zarys dwóch gór. Jej umysł ogarnęła ciemność, w tym momencie obudziła się...

Rok później...

   Budynki w Encanto zostały przyozdobione kolorowymi girlandami i kwiatami, w oknach były umieszczone wianki z białymi świecami, plac był pełen ludzi, szykujących się do zbliżającej się rocznicy. Fajerwerki, słodycze, instrumenty i ganiające dookoła roześmiane dzieci ze sztucznymi ogniami. Gdzieś w oddali słychać było nadjeżdżające wozy z jedzeniem, grupa mężczyzn ustawiała długie stoły i ławy w samym centrum miasteczka. Każdy chciał pomóc. Nie zabrakło oczywiście wsparcia rodziny Madrigal. Isabela swoimi nietypowymi kwiatami o kolorowych pyłkach przyozdabiała każdy najbliższy kąt i alejkę, rozsypując entuzjastycznie proszek na kostkę. Mirabel i Julieta szykowały stoły, nakrywając je białymi obrusami z haftowanymi kwiatami i zwierzętami, własnoręcznie wykonane przez Mirabel. Pepa, próbując zachować spokój, układała zastawy wraz z Dolores. Nie było to łatwe, gdyż kobieta co chwilę zastanawiała się, czy czegoś przypadkiem nie zapomniała i czy wszystko jest równo ułożone. Wówczas nad jej głową pojawiały się ciemne obłoki, gotowe wszystko zmoczyć. Na szczęście Felix wiedział, jak ją uspokoić i co chwilę wspierał małżonkę, zapewniając, że wszystko będzie dobrze. Gdy mężczyźni nie byli w stanie przestawić długiej ławy centralnej, do pomocy wkraczała Luisa, która jedną ręką popchnęła blat w wyznaczonym kierunku. Następnie wracała do pomagania dzieciom w zawieszaniu piniat oraz ozdabianiu domów kolorowymi łańcuchami. Nawet Camilo był chętny wspomóc tłum, jednak najbardziej zależało mu na tym, by przy okazji popisać się przed dziewczętami, które co chwilę uśmiechały się do niego. Przez jego nieuwagę baner, który trzymał, zerwał się i runął na ziemię razem z nim. Wszystkiego doglądała i pilnowała Abuela, nieco poddenerwowana, czy wszystko wyjdzie jak należy.

- Wszystko się uda, Madre – pocieszył ją Bruno.

- Skąd wiesz? - zdziwiła się. - Miałeś wizję dzisiejszego dnia?

- Nie – odparł. - Ale czemu miałoby się nie udać? Niepotrzebnie się martwisz, jak zwykle.

- Wiem, jednak to wyjątkowy dzień – westchnęła. - Minął już rok od tego... wypadku z magią.

   Minął już rok... Zdawało się, że jeszcze niedawno rodzina Madrigal była idealną i zdyscyplinowaną rodziną, która w głębi serca cierpiała z powodu dumy Abueli, jej pragnieniu posiadania idealnych dzieci i wnucząt. Gdyby nie pozbawiona daru Mirabel, która uświadomiła wszystkich, jak bardzo się myliła, Abuela nadal byłaby surową matroną domu. Zniszczenie Casity i późniejsze jej odbudowanie oraz odzyskanie magii dzięki dziewczynie zmieniło nie tylko ją, ale wszystkich dookoła, nawet mieszkańców. Odkryli sami w sobie, że magia, dary i specjalne zdolności nie określają ich samych. Są oni ważni bez względu na to, czy mają moce czy nie. Ta świadomość jeszcze bardziej zbliżyła wszystkich do siebie i otworzyła ich na nowe doświadczenia. A dzisiaj minął już rok, pełen zmian i nowych doświadczeń. Wszyscy postanowili uczcić to wielką fiestą, w której z resztą po raz pierwszy wezmą udział również osoby z zewnątrz, te które przybyły przez rozłupaną górę.

   Otwarcie się na świat stanowiło spore wyzwanie dla mieszkańców Encanto. Pierwsze osoby zaczęły się pojawiać kilka tygodni po „otwarciu” się góry. Stwarzali wrażenie zagubionych, jakby dotarli tu przez przypadek. Madrigal obawiali się pierwotnie, czy nie powtórzy się tragedia sprzed wielu lat, gdy Alma, Pedro i ich sąsiedzi musieli uciekać z rodzinnego miasta. Strach przed kolejną tragedią był duży, jednak postanowiono nie kierować się obawami. Dano szanse światowi i żadne z nich nie żałowało tego. Opowieści o wspaniałym świecie pełnym magii i pokoju powoli zalewały okolicę. Coraz więcej ludzi pragnęło zamieszkać tu i żyć jak w bajce. Miasteczko się rozrastało, przybywało nowych nowinek, wieści z innych krain i ze świata. Rozbudzało to wyobraźnię większości młodych, którzy chcieli zwiedzić wspaniałe miejsca, o których opowiadali przybysze. W śród nich była Mirabel i Isabela, które stały się rządne przygód. Nie wiedziały, czy będą wiązać swoją przyszłość z pozostaniem w Encanto, ale z pewnością nie chciały spędzić tu całego życia. Pragnęły sprawdzić co jest za górami, za rzekami, poznać nowe miejsca, smaki, zapachy. Rodzice obawiali się, czy to dobry pomysł. Nikt z Madrigal nie był poza doliną. Sami też nie wiedzieli zbyt wiele o tym, co się tam działo. Jednak powstrzymywanie ich przed dążeniem do realizacji marzeń byłoby zbyt brutalne, byłoby tym, co Abuela zrobiłaby wcześniej. Tymczasem, ona sama zachęcała je do poznania świata. Nie chciała, by kolejne pokolenia czuły się przykute do domu. Wierzyła, że świat może być lepszy, dzięki odrobinie magii, jaką mogą wprowadzić. Cieszyła się też, że niektórzy postanowili pozostać w Encanto i przedłużyć tradycję i rodzinę, jak Dolores i Mariano.

- Madre?

Alma ocknęła się z zamyślenia. Spojrzała na syna.

- Już, już dobrze, Brunito – powiedziała z ulgą. W jej oczach pojawiły się łzy.

Bruno uśmiechnął się do niej i objął ją delikatnie. Twarz Abueli rozświetliła się. Pogładziła go po policzku. Nagle jej uwagę przykuł Camilo, który po raz kolejny wygłupiał się, popisując przy dziewczynach.

- Camilo! - krzyknęła. - Przestań zachowywać się jak dzieciak i pomóż nam tutaj! - skierowała się w jego kierunku, gestykulując w stronę zapracowanego tłumu.

- Już idę, Abuela – rzucił chłopak, - Moje panie, za chwilę wracam – pokłonił się czarująco w stronę dziewcząt, które zachichotały do niego.

   Bruno pokręcił głową i zabrał się do pomocy Agustinowi, który niezbyt radził sobie przy wozach z jedzeniem. Od powrotu do rodziny, Bruno, Felix i Agustin stali się niczym trzej muszkieterowie, często spędzając ze sobą czas i pomagając sobie nawzajem. Nie korzystając ze swojego daru na co dzień, jak to robiła pozostała część rodziny, starał się pomagać w inny sposób. Agustin po raz kolejny przeciążył swoje plecy i nie mógł się wyprostować. Jednak, gdy Bruno podszedł go podnieść, ten pomachał ręką udając, że nic mu nie jest. Chwycił kolejny kosz i o mały włos się z nim nie przewrócił, gdyby nie będąca tuż obok Luisa. Złapała ojca jedną ręką i uniosła do góry, razem z towarem. Bruno przejął kosz, a córka zaniosła swojego tatę do Juliety, by mu pomogła. Gdy na plac zajechała orkiestra i zaczęła próbę, Felix od razu chwycił Pepę do tańca. Ta nie była zbyt zadowolona, miała jeszcze trochę do roboty i zaczęła strzelać piorunami. Jednak chwila pląsów uspokoiła ją i od razu pogoda nad jej głową się poprawiła. Muzyka rozbrzmiewała, ludzie zaczęli dołączać do wesołej pary, mimo iż przygotowania jeszcze trwały. Dobry nastój udzielił się wszystkim. Abuela spojrzała na nich ze zdziwieniem i obawą. Była gotowa coś powiedzieć, upomnieć ludzi. Jednak radość, jaka biła od mieszkańców i jej rodziny sprawiła, że jedynie pokręciła głową i uśmiechnęła.

   Słońce powoli zachodziło nad górami, rzucając długie cienie na zieloną dolinę. Woda w rzecze błyszczała na pomarańczowo, załamując się na skałach. Spadająca woda szumiała delikatnie i relaksująco. W oddali słuchać było muzykę. Głośne parsknięcie zagłuszyło ją na chwilę. Końskie kopyta zatrzymały się tuż nad brzegiem rzeki.

- To tutaj – powiedziała, spoglądając na rozdwojoną górę, a następnie na rzekę – To ta woda.

   Zacisnęła dłonie mocniej na wodzach. Spod jej szarego kaptura widać było delikatne kosmyki kasztanowych włosów i skryte w półcieniu oczy. Była bardzo zmęczona, jechała od wielu tygodni. Nie była pewna, co ją spotka po drugiej stronie. Bała się, jak inni zareagują na nią i na to, co widziała przez ten czas. Tuż na końcu swojej podróży była gotowa zawrócić i odjechać stąd. Chwilę po tej myśli pojawił się przed nią żółty motyl. Jej oczy zabłysły. Motyl zatrzepotał skrzydłami, następnie z lasu wyleciało całe stado owadów, które skierowały się do rozdwojonej góry. Nie mogła teraz zawrócić – tak brzmiał ten znak. Podwinęła rękaw koronkowej koszuli i spojrzała na przedramię. Gołym okiem nic nie było widać, jednak Wiktoria wiedziała, co się stanie, gdy wkroczy do Encanto. Spojrzała przed siebie.

"Muszę wiedzieć, po co tu jestem." pomyślała z obawą. "Za wszelką cenę."

Historia mojego powiadania toczy się rok po wydarzeniach przedstawionych w filmie. Po odbudowaniu Casity i przywróceniu magii w rodzinie Madrigal, Encanto na powrót odzyskuje swój czar. Jedyną pozostałością po przeszłych wydarzeniach pozostaje rozłupana góra, która po "zalaniu" doliny magią nie złączyła się, pozostając jedynym punktem, w którym można przejść do świata zewnętrznego. Po drugiej stronie powoli do ludzi docierają plotki i historie o magii i krainie niczym z bajki, jednak wciąż pozostaje to tylko opowieścią dla małych dzieci. Nieliczni postanowili sprawdzić pogłoski, ale oczarowani spokojem Encanto postanawiają tam zostać na zawsze.

W rodzinie Madrigal też trochę się pozmieniało. Dolores i Mariano szykują się do ślubu. Luisa przestała wciąż udawać, że jest silna i nic ją nie rusza, stała się bardziej otwarta, nie ukrywa swej delikatnej strony, często przebywa z dzieńmi z miasteczka. Isabela jako odważna i buntownicza dziewczyna często wędruje po okolicy, szukając nowych przygód i zabierając ze sobą Mirabel, z którą się zżyła jak nigdy wcześniej. Sama Mirabel pozostała radosną i pewną siebie dziewczyną, otwartą na świat i ciekawą tego, co jest za górami. Camilo stał się typowym przystojniakiem, który zawraca w głowie nie jednej dziewczynie w mieście. Antonio wciąż pozostaje uroczym dzieciakiem w otoczeniu swych zwierząt. Pozostali członkowie rodziny tradycyjnie dbają o porządek i miłość wśród najbliższych. Bruno stał się otwarty i oddany swym bliskim, postanowił nie zaglądać w przyszłość. Złe doświadczenia z przeszłości sprawiły, że nieco lęka się nadchodzących wizji, poza tym nie widział potrzeby, by też to robić – żyje i uczy innych żyć z przeświadczeniem, że "co ma się wydarzyć to się wydarzy, prędzej czy później".

Życie rodziny Madrigal, jak i całego miasteczka, jest niczym bajka. Przychodzący z zewnątrz ludzie nie wydają się wrogo nastawieni do nich, czego nieco obawiała się Abuela. Nie chciała, by spotkało ich to, co ją i Pablo w przeszłości. Wszystki idzie w najlepszym kierunku.

Jednak dni beztroski powoli się kończą i nikt nie spodziewał się tego, co nadejdzie. Jedna osoba z nowo przybyłych, mimo iż nie ma złych zamiarów względem Madrigal, z pewnością nie sprawi, że ich życie stanie się prostsze. Magiczna rodzina odkryje, że nie tylko oni są tak niezwykli i każdy ma specjalne moce z jakiegoś powodu.

Witam.

Zafascynowana najnowszą animacją "Nasze magiczne Encanto" postanowiłam napisać jedną z własnych historii do tej opowieści. Będzie to blog pisany luźno i nie będący niczym innym, jak własnym wyimaginowanym wyobrażeniem i odpowiedzią na pytanie "Co mogłoby dziać się dalej?".

Kiedyś nałogowo pisałam blogi i różne opowiadania. Od tamtych dni minęło sporo czasu, mam nadzieję, że mimo to uda mi się przedstawić wam swoją historię, która siedzi mi w głowie niemal od począdku, gdy obejrzałam ten film. Razem z wpisami postaram się wrzucać obrazki z danej "sceny". Nie jestem szczególnie uzdolniona, ale mam nadzieję, że coś mi się uda wyrysować :P

Pozdrawiam serdecznie